به مناسبت نوروز

سلام. گفتم به مناسبت سال جدید مطالبی رو عنوان گفنم.

اول از همه، عیدتون مبارک. امیدوارم برای خودتون یه سال عالی بسازین.

آرزو میکنم دروغ نگیم؛ حتی اگه فکر میکنیم دروغ ما قراره به نفع کسی باشه.

آرزو میکنم همه ما احترام همدیگه رو داشته باشیم و به هم دیگه تو هیچ شرایطی توهین نکنیم.

آرزو میکنم به هیچ وسیله ای سعی نکنیم وارد حریم خصوصی دیگران بشیم و اسرار اونا رو به دیگران منتقل کنیم، حتی اگه کنجکاوی امان نده.

آرزو میکنم ظاهر همه ی آدمها با باطنشون یکی بشه. تظاهر و فریب کاری رو بذاریم کنار.

آرزو میکنم شکست ها مون رو تقصیر دیگران نندازیم؛ مسئول اول و آخر کارامون ما هستیم؛ نه دیگران.

آرزو میکنم خوشبختی رو با تمام وجود حس کنیم و اونو توی پول پیدا نکنیم.

 و هزاران آرزوی خوب دیگه برای مردم عزیزم...
 

دروغ

گاهی آدم فکر میکنه یه دروغ چه تاثیراتی میتونه داشته باشه؟ کم سن و سال تر که بودم، فکر میکردم دروغ، چیز بزرگی نیست؛ یه بار میگی و بعدش پرونده اش تموم میشه... اما نه؛ هرگز!

گاهی دروغ، باعث دروغهای بعدی میشه، اما

دریچه ای به گذشته

امروز با شنیدن خبر فوت مرتضی پاشایی، انگار دوباره خاطرات گذشته ام تکرار شد. باز هم همون ناراحتی ها اومد سراغم. همون موقع هایی که باید برادرم رو اینجور می دیدم... همون روزایی که شیمی درمانی میکرد و غم توی چشماش درست شبیه غم چشمای مرتضی توی عکس های

سکوت

دلم شبی بس خلوت می طلبد،

بارش ستاره ها در آسمان نزدیکت،

آتشی جان دار تا شب بی فروغم را روشنی بخشد،

سازم، تا بنوازد این جان خسته را،

سکوتی بی پایان

و تو که هستی... همیشه هستی، همین حوالی.

هنوز پیدا میشوند...

تا چند وقت پیش تقریبا مطمئن بودم نسل آدمهای با اعصاب در حین رانندگی داره از بین میره...مثلا اگه خدای نکرده بزنی به ماشینشون، یا حتی بزنن به ماشین ما،

اختصار

چند وقتی میشه که اصلا حوصله ی خوندن مطالب طولانی رو ندارم حتی اگر عنوان مطلب رو خیلی دوست داشته باشم. مگر که مجبور باشم (مثلا درس!) خصوصا اگر مطلب الکترونیکی باشه.
نمیدونم این فقط مشکل منه یا مشکل بقیه هم هست...
خوب فکر کردم و فهمیدم یه علتش

جمعه ها

اخیرا روزای جمعه برام شده مث کابوس! همین امروز ( پنجشنبه) کلی غصه خوردم چرا فردا باید جمعه باشه! اصلا انگار روزای جمعه

روزهای خاص...

چند وقت پیش بود که دوران سختی رو در پی داشتم. روزایی که با گریه، ناراحتی و آه کشیدن همراه بود. راستش گاهی دلم برای اون روزا تنگ میشه....روزایی که هم پای سه تارم گریه میکردم، دراز میکشیدم و سقف اتاقم رو نگاه میکردم، به کارام فکر میکردم؛ به نبایدهای خودم که انجامشون داده بودم، به آدمایی که باید از زندگیم بیرون میکردم...

اون موقع ها همش دوست داشتم

تکه های کوچک زندگی

اسم این مطلب رو گذاشتم " تکه های کوچک" از این جهت که بقیه میگن اهمیتی نداره و نباید بهش فکر کرد. ولی به نظر من اهمیت داره.

مثلا وقتی یه دوستت بعد از مدتها رابطه ی خوب و صمیمی، دیگه تحویلت نمیگیره. و بعدش سوال چرا تمام ذهنت رو

بعضی چیزها درد دارد

همیشه این نیست که کسی تو رو بزنه که دردت بگیره! بعضی چیزا درد داره. مثلا خداحافظی خیلی رسمی یه دوست، که یه موقع خیلی دوست بودیم، و میخواد از اینجا بره و شاید دیگه در گذر عمر موفق نشیم همدیگه رو ببینیم...
یا اینکه دیگه دوستت باهات درد دل نکنه. هر وقت همدیگه رو ببینیم وارد جزئیات نمیشیم...